Over de usb-sticks van Britt Van Marsenille.
Back-ups waren een van mijn obsessies in de jaren waarin ik aan mijn doctoraatsthesis schreef. Heel normaal vond ik zelf, omdat ik zeven dagen op zeven, en wel twaalf uur per dag aan het werk was, en al die uren resulteerden in massa’s kostbare tekst en een zelfgemaakte databank voor de analyse van bijna tweeduizend Vlaamse volkverhalen over de dood en het hiernamaals. Voor het geval je het nog niet begrepen had: een helse klus, pun not intended.
Maar de hel zou echter pas echt zijn losgebarsten als mijn laptop op een bepaald moment gecrasht zou zijn en ik mijn volledige werk zou zijn kwijtgeraakt! Geen haar op mijn hoofd was bereid dat risico te nemen, en dus maakte ik er een wekelijkse gewoonte van om al mijn data te branden op een cd-rom. Collega-doctorandi keken me meestal verbluft aan wanneer ik dat vertelde.
‘Maken jullie dan géén back-ups?’ vroeg ik vervolgens stomverbaasd.
‘Nee, ik ben eigenlijk niet zo’n doemdenker’, zeiden de meesten dan, ‘ik ga er nooit van uit dat het ergste zal gebeuren.’
Ik dus wel, zeker als het over IT gaat. Want iedereen weet: computers zijn fantastisch als ze doen wat ze moeten, maar anders zit je in de puree. Die puree is er met de gewoonheid van het internet alleen maar smeuïger op geworden, en zelf ben ik nog steeds geen groot aardappelfan.
Ettelijke spindles met cd-roms stonden dus in mijn boekenkast te blinken als geruststellende cilinderkluizen van de vruchten van mijn arbeid. Tot de USB-stick gemeengoed werd en die nog een veel handiger dingetje bleek. Al was de prijs toen nog behoorlijk stevig. Maar die had ik er graag voor over, dus kocht ik een stick, en daarna nog een voor als de eerste het begaf. Gratis USB-sticks kreeg je in die tijd immers nog niet, want anders zou ik beslist geïnteresseerd zijn geweest.
Nu niet meer, laat dat duidelijk zijn, want na academische publicaties en ettelijke thrillers en romans, ben ik dit jaar co-auteur van Stop Phishing, een laagdrempelig boek met dertig tips om je digitale leven te beveiligen. En ja, de waarschuwing voor al wat gratis lijkt, is er één van, en gaat niet aan de USB-stick voorbij.
De mensen van Factcheckers hebben deze week boze reacties geoogst met hun achtergelaten sticks waarvan niemand wist dat die een stunt voor een tv-programma waren. Ik ben nu al benieuwd hoeveel mensen zo’n gratis dingetje argeloos in hun kwetsbare digitale leven hebben geplugd. Zouden zij dan ook een achtergelaten pak koekjes in een hoek van een groezelig station oprapen en leegsmikkelen? Ik dacht het niet.
Maar die USB-stick lijkt kostbaarder, en verraadt bovendien zijn inhoud niet. Iedereen weet dat die malafide kan zijn omdat hij schadelijke software bevat, die zich in een mum van tijd helemaal vanzelf op je hele netwerk installeert, maar ach, ‘ik ben eigenlijk niet zo’n doemdenker’, zeggen de mensen dan, en zijn al op zoek naar een nog vrije usb-poort. In werkelijkheid willen ze vooral weten wat er staat op die stick.
Maar doe het niet. De tip is heel simpel. Doe het niet.
Of wij doemdenkers zijn? Nee, niet meer dan nodig in ieder geval. Want nieuwsgierigheid werd niet alleen Pandora fataal!
Stop Phishing. Door Nico Joos & Katrien Van Effelterre. Vanaf mei te koop bij Standaard Uitgeverij.
