Als kwajongens die hun kindertijd nooit zijn ontgroeid, zo zijn ze, Jean en Charel. De ene een kwieke zeventiger, de andere een schelm van tachtig, die het sinds enige tijd alleen moet zien te rooien omdat zijn vrouw in een rustoord is beland.
Zelf wil hij die halte uit alle macht op afstand houden, want dat is het einde van de kwajongenstijd, zo moeten zijn gedachten hem vaak vertellen. Ondertussen kruisen de lijnen van tram zeven en acht elkaar meermaals per week. Zeker bij goed weer, wanneer Charels tuin een soort van speelterrein wordt, waar de twee mannen zelf geknutselde kampen bouwen voor de vogels en de konijnen. Met plank en schroef, net en schrikdraad, moet de vijand op een afstand worden gehouden. En denkbeeldig is hij beslist niet, want menig vos, roofvogel en marter wist al zijn weg te vinden naar de vogels of de jonge konijntjes, die sneuvelden in een oneerlijke strijd. Die drama’s zijn voor de kwajongens echter geen reden om het bijltje erbij neer te gooien. Bijlen neergooien is voor oude mannen, denken zij vast, terwijl de strijdbijl nog steeds de hunne is. En dus komen er nieuwe hokken en hekken, voor de konijnen, maar ook om ze te kunnen bouwen en ondertussen wafels en anekdotes te delen, die alleen voor hen zijn bestemd. Want de geheimen van het spel zijn niet het privilege van de kindertijd.
Af en toe worden werk en wafel onderbroken voor een bezoek aan het rustoord, waar Charels vrouw bij de middagkoffie bedenkelijk alle niet-gecensureerde verhalen voorgeschoteld krijgt. ‘Ieder zit met zijne zot’, is al lang haar motto, en dus moet ze wel verrast zijn als er in de cafetaria nu telkens twee verschijnen. Doet Parkinson mensen ook dubbelzien?
Op een dag rijden Jean en Charel naar het rustoord met een grote kartonnen doos, waarin de nieuwe kleine konijntjes zitten. Of die in een rustoord binnen mogen? Dat vragen de twee zich geen seconde af. Vastberaden als steeds, is Charel om zijn trots te etaleren, en vrouwlief nog steeds te laten delen in het groene buitenleven dat zolang het hunne was.
Niet veel later wordt de marter ook terechtgesteld. Een heus slagveld moet dat zijn geweest in het kwajongenskamp, want jagen doen de twee als jonge soldaten, voor wie munitie nog teveel geheimen heeft. Dood is het beest daardoor beslist wel. Ook als het net als een kat over zeven levens had beschikt.
Op de bloedhete donderdag 18 juli gaat Jean weer eens bij Charel op bezoek. Die is net aan de telefoon. ‘Het was een madam van de bank’, verklaart hij na het gesprek. ‘Er moet nog iets geregeld worden met mijn rekeningen, en het is morgen de laatste dag dat dat in orde gebracht kan worden. Anders is het te laat! Maar ze gaan daarvoor langskomen, morgenvoormiddag, en dan moet ik een papier ondertekenen.’
Jean is meteen op zijn hoede en vraagt door. ‘Was het wel echt je bank? Normaal bellen die niet en komen die ook niet langs.’
‘Ja, maar bij oude mensen wel hè, en ze weten dat ik niet goed ‘uit de voeten’ kan. Dus ’t is goed dat ze komen.’
Charel ruikt geen onraad en lijkt vooral dankbaar dat zijn bank als enige blijkbaar nog wat menselijke service biedt in deze digitale doe-het-zelftijd.
Maar Jean geeft niet op en stelt voor dat ze zelf zijn bank eens opbellen. Zo gezegd, zo gedaan.
Charels contactpersoon blijkt met vakantie. Maar de plaatsvervanger aanhoort het relaas en weet van geen telefoon, geen gepland bezoek, en geen kwestie die nog in orde gebracht moet worden.
Dat het niet klopt, concludeert Jean zonder omhaal, en ook Charel lijkt eindelijk overtuigd.
Jean gaat langs bij de politie en hoeft niet veel uitleg te geven. Er is namelijk een bende aan het werk en ze hebben al vijf dossiers lopen in deze politiezone. Charel zou beter niet alleen zijn de volgende dag, en als de oplichter zich laat zien, moeten ze meteen de politie bellen, zodat die snel ter plaatse kan komen. Onder geen beding mogen ze voor de crimineel de deur opendoen.
Vrijdag zitten Jean en Charel op wacht. Opmerkelijk stiller dan anders. Want vandaag is de jacht geen spel, en de vijand geen marter.
Waargebeurd. Namen gewijzigd. Wees alert.
